دخترم

دخترم آرام آرام قد میکشد و من در سایه ی امن صداقت ناب کودکانه اش بزرگ میشوم. 

او می رقصد و من آرام آرام نوای کودکانه اش را زمزمه میکنم. 

او میخندد و من از شوق حضورش اشک می ریزم. 

او در آغوشم آرام میگیرد و من تا صبح از آرامشش آرام میشوم. 

او بازی میکند و من شادمانه آنقدر مینگرمش تا چشمانم جز او هیچ نبیند. 

او حرف میزند به زبانی که کسی جز من نمیفهمدش. 

طبیعت را حس میکند. . . خدا را می بوید و من . . . کودکانه در سایه ی بزرگیش پنهان میشوم 

تا از گرمای دست نوازش غیب بی بهره نمانم. 

این روزهای من پر است از دخترم

این روزهای من روزهای عجیبیست روزهای بی وقتی 

روزهایی که شبش چه زود فرا میرسد و شب هایی که نخوابیده زود صبح میشود 

و شب و روزهایی که با بزرگ شدن دخترم میگذرد 

وخدایی که این نزدیکی هاست تا  من بتوانم مراقب دخترم باشم.

دخترم من پس از کلی غیبت با اندکی عکس برگشتم

زیرا:

 اولا نمی ذاری ازت عکس بگیرم

دوما اصلان واسم وقت نمی ذاری

به عبارتی فقط باید باهات بازی کنم که راضی باشی و بهانه گیری نکنی گلم.

بالاخره تونستم راضیت کنم یه جا واستی ازت عکس بگیرم!

فدای این ژست گرفتن تو بشم